Zygmunt Jan Prusiński i Ewa Prusińska
OPERA NA WYDMACH
- część pierwsza...
Zygmunt Jan Prusiński
1
Na razie jest cicho
oprócz wiatru
który zrywa struny drzew.
Liliobrodki nikomu się nie żalą
moje sny w ogrodzie
przyjmujesz gościnnie.
Majowy motylek korzysta
z otwartego okna
a sroka wykrada pierścionek.
A u mnie opera na wydmach
natura zburzona partyturą.
Dyrygent wiatr zbudził
twoje wiersze ze snu...
11.1.2015 - Ustka
Niedziela 11:07
2
Motto: Uspakajam się wierszem o tobie
to moje modlitwy codzienne.
Rozdzwoniła się wiosna w styczniu
- słyszysz moje śpiewanie ?
Wytłumacz tę moją męską słabość
wciąż ciebie pragnę - pragnę.
Nie daj się prosić o ten zwykły dzień
szczebiocze kwiat do muszelki.
Stąpam starannie by nie przeszkodzić
zalotom o których piszesz do mnie.
Niech to będzie miłosna ballada
niech fale morza stopy głaszczą.
Obudziłem cię w innej epoce -
z naszych słów wydmy kwitną.
14.1.2015 - Ustka
Środa 9:47
3
Motto: Urośniemy w potęgę
jak góry za lasem...
w naszych rękach motyle się budzą !
Odśwież pamięć
wyjmij spod kamieni
niewyschnięte treści kędy
staczałem rozmiary przeżyć.
Co mam napisać jutro o tobie
tyle słów wokół nas
aż chce się dotknąć jarzębiny -
jadłaś jej owoce ?
Jest jedna na wydmach
przygląda się kiedy ją mijam
wiem i pamiętam
że pisałem pod nią erotyki.
Może wyolbrzymiam zachwyt
kiedy w kapeluszu i sukience
biegniesz boso po piasku -
szybko wiążę słowa w wiersz.
Wiesz że mnie tam spotkasz
i jastrzębia powracającego
a morze dzisiaj spokojne
jakbyś urokiem go wzruszyła.
15.1.2015 - Ustka
Czwartek 6:40
4
Motto: Rozmasowuję twe napięcie -
niech z zazdrości sosna się zapali.
Codziennie jesteś blisko
objęci trwamy idąc przed siebie
raz ja ciebie prowadzę raz ty mnie
może jednak za dużo tego szampana pijemy.
Nie pozwól Ewo by nam życie
skracało te przyjemności w założeniach
nie możemy tylko o nich pisać w wierszach
leszczyny zawstydzone nie plotkują.
Spróbujmy jutro się otworzyć
o tak zwyczajnie w tej grocie na wydmach
morskie leszcze na ognisku upieczemy
niedaleko jabłoń owoce zerwiemy.
Jabłkowa miłość a zapach tak silny
przywoła pszczoły niech nam brzęczą
ogarnięci po trosze uczuciem wiedzy
przebrniemy mosty by przeżyć...
21.1.2015 - Ustka
Środa 3:14
5
Motto: O tak na żywo, w twoim cieple piszę...
Czekam na ciebie latami
ubrany w nieskończoności
nocne motyle są ze mną
chyba wiedzą o tej miłości.
- Czy łatwo jest czekać ?
Otwieram wydmy jak książkę
chcę się rozejrzeć z lękiem rybitwy
a nietoperze jak odrzutowce szturmują.
I jest w tym jakiś zachwyt
że mam kobietę o zielonych oczach
bo nie ma dnia bym nie myślał o niej
- stateczna a zarazem dzika...
Zrywam pocałunki jak wiśnie z drzewa
obezwładniam kibić a ciało Ewy
sączy gromadnie moje metafory -
rozmiękczam poetyckie modlitwy !
25.1.2015 - Ustka
Niedziela 11:10
6
Rozgarniam piasek w styczniu
ostatni dzień jutro już luty
czas goni jak szaleniec
nie można dotknąć świtu.
Ale posłuchaj melodii
Romantic Saxophone
możesz mnie objąć
stylizacją uczuć przytulić.
Sama mi tego uczułaś
że Miłość Tysiąclecia jest
ukryta pod drzewami -
te wydmy są takie gościnne.
Wystarczy nam garść ulęgałek
i promieniste słońce -
zatoczymy bieg jak powroty
ułożysz z trawy wianek.
Rozmarzymy czas do skutku
zadzwonią twe stopy biegnąc
a ja zawsze za tobą rycerski
pozbieram wiersze białe.
31.1.2015 - Ustka
Sobota 10:20
7
Tak mnie przenosi w tamte strony
wracam jakbym ciebie szukał
i widzę tę zimową jarzębinę
mimo pokrycia śniegu
uśmiecha się do mnie.
Ile muszę razy przejść
pasmo natury w sławie okupowanej
zachęty wciąż głodnego ptaka
by mógł spocząć przy ramieniu
z miłości.
Koliguję nieodparcie
że w dłoniach masz szczęście
jakbyś chciała mi wręczyć
diament życia za wierność
słyszę te dźwięki.
Motywacja i parantela
czuję się potrzebny dla ciebie
bym mógł zasnąć w pobliżu
twoich nóg jak korzenie
budzące świty.
5.2.2015 - Ustka
Czwartek 5:04
____________________________________
Zygmunt Jan Prusiński
Z ALBUMU POEZJI EWY
Motto: "Gdy myślisz, że możesz lub nie możesz –
w obu przypadkach masz rację".
- Ralph Waldo Emerson -
Rozciągam struny myśli
w stronę ułożonej płaszczyzny
szukam prostej filozofii w miejscach najzwyklejszych -
nie truję zadowolenia choćbym stał pod deszczem...
Otwieram książkę Sokoły w tańczących chmurach
jeszcze nie jest skończona
wystarczy dopisać kilka elementów
z wapna i cementu dorzeźbić szczęśliwych ludzi.
Piszę na parapecie gdzie trzymam kubek kawy
jakie to ważne zaśpiewać na ulicy
nie musi nikt kupować biletu
wystarczy że się zatrzyma i posłucha.
A to śpiewanie płynie z chmurami
budzę tych śpiących w przyrodzie
oglądam zdjęcia z albumu poezji Ewy
co za dar niebios że przyszła do mnie.
I tak już została w moich ulubionych sukienkach
jakaż serdeczna przed lustrem wciąż tańczy
jej uśmiech widzę wszędzie
nastała era zielonej miłości.
A jak się drażni ze mną swym temperamentem
przewraca mnie na morskiej trawie
szybująca usta mi gryzie
ta słodka diablica w rudych włosach.
Nawet w karty nie mogę z nią wygrać
podejrzewam że je znakuje
tylko wieczorem na tle księżyca
słabnie gdy ją całuję w czułe miejsca.
Przed nami Toruń literackie zachęty
promocja książki W ogrodzie Norwida -
zapłodnię poezją czułe serca
i Norwid tam będzie i moja muza.
Dopadła mnie ta szczególna inowacja
poszczególnych myśli co dalej
jak brzmieć w dobranej tonacji
jak się poruszać w świecie samotnym.
Ubieram kapelusze i szaliki jedwabne
powracam do epoki Romantyzmu
kilka dróg ich znam po ciszy
słyszę nawoływania dobrych ludzi.
I jakbym się odwrócił do szczeliny
gdzie nic w niej nie wyrasta
zeszłoroczne liście zapomniane
miały swój udział w moich wierszach.
Słyszymy tylko o odejściach
tak jak przedwczoraj w Grecji
odszedł Demis Roussos -
czy nie siał swoim głosem ziemię ?
Więc piszę te skrawki co było
tych kilka wzruszeń co warto wspomnieć
na widocznych śladach że przeszedł
człowiek wraz z pszenicznym szumem.
Kobieta przypomina mi diabła
on też maluje pomadką usta
chce upolować kilka duszyczek
na podobieństwo swoich planów.
Zgarniam ciche metafory za wzgórze
by umocować je w wolnej przestrzeni
zaplątać w leśnej pajęczynie
dawne słowa napisane dwa lata temu.
Ale gdzie jest miłość bym czuł się lepszym
według wierności wypowiedzianej
co mam z ciebie jak tylko niepokoje
wichry czynią swoje krusząc wiarę.
Trzeci rok rozwija swe skrzydła
zgubiłem ostentacyjnie orientację
potok słów spływa potokiem
nie umiem się odnaleźć od wczoraj.
I co czynić na najbliższe miesiące
choć jestem z tobą w ogrodzie poetów
fragmenty łowię patrząc na chmury
samotne noce łączę z czarnym bluesem.
Osiem miesięcy minęły w różnych kolorach
pragnienie się sączy z liści drzew
ile jeszcze przede mną gorących tęsknot
czy mogę ciebie mieć na wieczność.
Nad rzeką Słupią splot majestatu
kłaniam się przybrzeżnym swobodom
jak kruchy jest człowiek pośród nich
nawet jeśli pisze o tym książkę.
Synteza się zmieni wiosną pod osłoną
zaprzyjaźnię się z nowymi zjawiskami
wciąż poszukujący zapach kobiety
by został przy mnie dłużej.
Gitary nastroję i nuty zaproszę
zagram balladę Deszczową Panienkę
jest w niej tyle zawiłych tajemnic
rozbiorę ją pod jabłonią.
Nie zgub światła dla moich oczu
jestem ci winien dojrzałej miłości
opieram mój instynkt o twój kształt
orkiestry wrócą w maju.
W tym samym miejscu echo
znalazło gniazdo w korzeniach
ktoś z tego skorzysta na pewno
i moja miłosna poezja.
Zatem zamocz pióra w źródłach
wiersze muszą powstawać dla dobra
tak jak żeglarz namalowany na morzu
wraca zawsze do portu.
Ustka. Styczeń 2015 - ukończony wiersz 1.2.2015
Niedziela 21:17
(Zadaniem moim pierwszy raz było napisanie wiersza mający sto wersów)
____________________________
